ร้ายกว่านั้นนิดหน่อย

อิงจันทร์ไว้โอบใจ : Gypsy's Moon

นิยายกำลังจะอยู่ในโครงการจัดหน้าใหม่พร้อมแก้ไขวรรคตอนนะคะ

บทที่ 3

... 2 ปีต่อมา ...

อิงจันทร์ แตะปุ่มรับโทรศัพท์ที่วางไว้อยูบนแท่นชาร์จ ไฟ และเจ้าแป้นที่ว่า..ก็ยังจะสามารถต่อตรงเข้ากับจอรับภาพ อัตโนมัติแบบสามมิติที่ปรากฏเป็นใบหน้าสวยหวานของมารดา ที่แม้จะผ่านเลยกาลเวลา ก็ไม่อาจลดหรือชะลอความสวยให้ แก่นายแม่ร้อยตะวันลงได้เลยจริง ๆ

"สุดที่รักคะ คุณแม่ขอโทษสุดหัวใจจริง ๆ ค่ะ มาแบล (ma belle) ที่จะต้องแจ้งให้ทราบว่า .... " เสียงใส ๆ ราวสาว ๆ แกล้งเอ่ยกับลูกสาวออกมาแบบเป็นงานเป็นการ .. ราวกำลังจะ รายงานผลการประชุม  แต่แล้วจู่ ๆ ก็หยุดอยู่ซะแค่นั้น...นั่นล่ะ

เริ่มเกริ่นมาก็มีกลิ่นไม่ดีแล้วสิคะ!!

สาวน้อยผู้ใบหน้าสวยหวานไม่แพ้มารดาถึงกับขมวดคิ้วยุ่ง จนภาพของมารดาที่อยู่ในเส้นทางร่วมระบบอินเตอร์เน็ต เห็นแล้วต้องปล่อยเสียงหัวเราะ

"ไม่เอาสิคะสุดที่รัก ขมวดคิ้วมากไป เดี๋ยวจะแก่ก่อนวัย นะคะ"

ใบหน้าระรื่นของมารดาที่ส่งมา เดาได้ชัดว่าคงเป็นเรื่อง ที่ไม่ได้ร้ายแรงสักเท่าไหร่นักหรอก

"รีบบอกข่าวร้ายมาซะดี ๆ ค่ะ เฉลยไว ๆ คุณอิงค์อาจจะ ลดโทษให้ บอกช้า คุณอิงค์ก็จะตั้งโครงการ..หนีออกจากบ้าน สักสองสัปดาห์เป็นอย่างสูง แต่ก็สัญญาค่ะว่าจะเปิด *GPS ให้ ไว้ตลอด 24 ชั่วโมง ฉะนั้นจงอย่าได้คิดเชียวนะคะว่าจะตาม หาคุณอิงค์ไม่เจอ" แกล้งทำหน้างอน 

"แต่อย่าบอกนะคะว่า .. คุณพ่อกับคุณแม่จะไม่บินมารับ คุณอิงค์ที่นี่"

ตอนหลังเดาเหตุการณ์ได้..ชักเริ่มงอแงกระเง้ากระงอด

"ร้ายกว่านั้นนิดหน่อยค่ะ" 

ร้อยตะวันยอมรับกับลูกสาวหน้าชื่นตาบาน

"แต่คุณอิงค์ก็รู้ว่าคุณแม่ต้องมีแผนสอง เตรียมสำรอง ไว้รับมือกับเด็กอารมณ์ตีส์ตี้ของลูกสาวแม่แน่นอนค่ะ ไม่ต้อง เป็นห่วง"

แหน่ะ! ยังไม่รู้ตัวอีกนะคะคุณแม่!! ว่าการปล่อยให้ลูก สาวแสนสวยเดินลากกระเป๋าออกจากสนามบิน บินกลับไทย ไปลำพังเพียงคนเดียว มันเสี่ยงแค่ไหน .. ว่าเธอจะไม่เถลไถล แวะไปจิบชาที่กรุงโรม หรือโผล่ไปดินเนอร์หรู ๆ อยู่ที่ฮาวาย หรืออาจจะแว่บแวะไปแทะพิซซ่าราคาบ้าน ๆ ที่เสปนก่อนกลับ ถึงเมืองไทยได้โดยสวัสดิภาพกันก่อนน่ะค่ะ

"อย่าแม้แต่จะคิดที่จะเถลไถลนะคะคุณอิงค์" 

โดนดักทางได้ค่ะ!!

"เพราะคุณแม่มีแผนสำรอง..เอาไว้รับมือกับคุณหนูจอม ดื้อเสมอ ๆ คุณอิงค์ก็รู้ดี" มารดาทำท่าส่งจูบกวน ๆ มาให้ดู ด้วย

"แต่เนื่องจากแม่มีสองข่าวอยู่ในกำมือ ขวา..ร้าย ซ้าย..ดี อ่ะค่ะ เลือกมาค่ะ .. มือไหน?" 

ทำท่ากำมือขวาซ้ายยื่นมาให้ลูกสาวได้เลือก 

แต่..เฉลยมาให้แล้วนิ! ก็ยังจะมากำมือส่งมาให้เธอเลือก ได้อีกนะคะ!!

"ซ้าย" อิงจันทร์แกล้งทำเป็นยกมือขึ้นมาปิดตาเอาไว้ ข้างเดียว ส่วนอีกมือก็แกล้งชี้สุ่ม ๆ กลับมา .. ชี้ไปที่มือข้างขวา ของมารดา แต่ปากกลับบอกว่า .. ซ้ายซะนี่ // อินดี้จริง ๆ !!

"ก็ด่ะ ..ซ้ายก็ซ้าย.. จะได้รู้ว่าคุณแม่ตามใจคุณอิงค์ทุ้ก สิ่ง..ทุ้กอย่าง" ก็อยากจะเล่นมุกปากหวานให้ลูกสาวสุดที่รัก น่ะเองแหละ // (หะแม่ะ!!)

"ข่าวดีมีสองข่าวค่ะ"

"..ข่าวแรก.. แม่จะส่งคนไปรับคุณอิงค์ ดังนั้นจงอย่าหวัง ว่าจะหนีไปกินพิซซ่าหน้าฮาวายเอี้ยนที่เนปาลเด็ดขาด"

"สอง ..." 

ข่าวนี้สงสัยจะดีมาก เพราะมารดาฉีกยิ้มได้หน้าบาน จน จะเอามือบาง ๆ ปิดจอมือถือกันไม่มิดเลยทีเดียว

"สองงง ..'คุณซัน' นายนกยูงขี้โอ่ตัวร้ายยย..ของเผ่าเรา เขากำลังจะมีเบบี๋ตัวน้อย มาให้เราอุ้มเล่นอุ้มโอ๋กันแล้วนะคะ" 

กรี๊ดดดดดดดด ข่าวดีมากกกกกกกก ถึงมากที่สุดค่ะ!!

"ข่าวดีสุด ๆ ไปเลยค่ะคุณแม่อ่ะ งั้น!! คุณอิงค์อยู่นี่ต่อ อีกสักสองสัปดาห์นะคะ ... คุณอิงค์จะไปหาซื้อของให้หลาน" 

"อย่ามาทำเนียนหนีเที่ยวค่ะ คุณหนูอิงค์จอมดื้อ" 

ร้อยตะวันดักปลาไหลไฟฟ้าตัวแซ่บ

"ผู้หญิงหรือผู้ชายคะคุณแม่ ทราบกันหรือยัง? คุณอิงค์ จะได้เลือกของเล่น เลือกเสื้อผ้าน่ารัก ๆ ได้ถูก" แกล้งทำเป็น หน้างอราวตูดกะทะอีกล่ะ แต่สุดท้ายก็ยิ้มหน้าบาน..ดีใจเรื่อง ที่จะได้หลานมาอุ้มเล่น

"ยังไม่รู้จ้ะ เพิ่งรู้ชัดเจนว่าท้องกันจริงก็เมื่อวันก่อนนี่ล่ะ ค่ะ เพราะหนูฟร็องเค้าตรวจด้วยตัวเองก่อน แต่ก็ยังไม่กล้ามา บอกใคร จนต้องไปรอตรวจกับคุณอาหมอให้แน่ใจจึงมายืนยัน อาหมอเค้าว่าเพิ่งท้องได้แค่เดือนเดียวเอง ก็เลยยังไม่เห็นเพศ แต่คุณซันเธอเห่อเวอร์ ๆ เอาใจเมียลูกห่านน้อยได้ไม่ยอมห่าง .. ไปไหนแทบจะอุ้มกันล่ะค่ะทีนี้ กลัวเมียหกล้มมาก .. จนแม่จะ เริ่มเพลียแทนหนูฟร็องเลยเชียวนี่" 

ปากบ่นปนขำ แต่ตาเป็นประกาย แถมหน้าก็ยังบานไม่ หุบ เพราะยิ่งพูดถึงลูกชายหัวแก้วหัวแหวน แม้จะทำดูเป็นว่า หมั่นไส้ แต่ใคร ๆ ก็รู้ชัดด้วยกันทั้งนั้นว่านายแม่ตะวันรักลูก ชายลูกสาวสุด ๆ แค่ไหน

"ข่าวร้ายก็มีสองข่าว"

"ข่าวแรกอย่างที่สุดที่รักคาดเดาค่ะ พ่อกับแม่ติดงานไป เซ็นสัญญาที่เกาะส่วนตัวของเพื่อนคุณตาทางภาคใต้ที่เขาเอง ก็มีโครงการณ์จะสร้างรีสอร์ทเหมือนกัน .. และก็เพราะเพื่อน คุณตาคนนี้แม่รู้จักเขาดี ก็เลยจึงต้องลงไปช่วยคุณพ่อเจราจา สัญญาด้วยน่าจะดีและก็น่าจะง่ายขึ้น ซึ่งระหว่างนั้น เราก็อาจ จะต้องใช้เวลาสำรวจเกาะ เพื่อวางผัง แผนงานกันที่โน้นสักพัก .. รอจนกว่าอากวินของคุณอิงค์ที่ติดงานที่เวียงจันทร์ จะบินลง ไปสมทบด้วยอีกคนก่อนล่ะค่ะ"  

อิงจันทร์แกล้งทำหน้ามุ่ย .. ปากยื่น

"..ข่าวร้ายที่สอง.. คือ บริษัทฯรับออกแบบใหม่ของเราที่ จังหวัดแม่ฮ่องสอน..ตอนนี้ขาดผู้บริหารอยู่น่ะค่ะ เพราะคนเก่า เขาตัดสินใจลาออกจากเรากระทันหัน เธอต้องบินตามสามีที่ ไปรับตำแหน่งใหม่ที่ต่างประเทศ คุณอิงค์คงต้องขึ้นไปดูแล ที่นั่นให้แม่ก่อนชั่วคราว แต่หากเสร็จงานที่นี่ได้ไว คุณแม่กับ คุณพ่อสัญญาว่าจะรีบบบ...ขึ้นไปจูบแก้มซ้ายแก้มขวาสุดที่รัก ของแม่ให้ชื่นใจเลยค่ะ"

ร้อยตะวันยิ้มจนตายิบหยีประจบบุตรสาว

"สุดท้าย .. เนื่องจากอันนี้ก็ถือว่าเป็นข่าวดีได้ค่ะ"

"..คุณอาทิม.. เรียกได้ว่าคุณอิงค์ต้องไม่เคยเห็นหน้ากัน มาก่อนเลย เพราะตอนเขาไปจากไร่ของเรานั่น คุณอิงค์เพิ่งจะ คลอดได้แค่สามเดือนเองกระมังคะ แต่พ่อกับแม่รวมถึงอากวิน ก็เคยเล่าให้ลูกฟังถึงคุณอาคนนี้บ่อย ๆ นะคะ .. จำได้ไหม?" 

"ฝรั่งวัยรุ่นหลงทางที่โดนนักเลงขี้ยารุมทำร้ายพร้อมกับ  ขโมยกระเป๋าเงินที่มีพาสปอร์ต แล้วคุณพ่อกับอากวินเข้าไป ช่วยแล้วระหว่างที่เขารอทำพาสปอร์ตใหม่ ก็เลยมาอาศัยอยู่ ช่วยงานที่ไร่เราพักใหญ่ ๆ นั่นน่ะหรือคะ?"

คุณอาเพื่อนคนนี้ก็ขึ้นชื่อว่า ..เป็นศิษย์พี่..ซี้ของคุณซัน ในช่วงระหว่างที่พี่ชายเรียนอยู่ที่ประเทศอังกฤษด้วยนี่นา

เรื่องนี้อิงจันทร์เคยได้ยินอยู่ว่า 'นายพี่ชายตัวดี' มักจะ แอบเอาเวลาช่วงระหว่างปิดเทอม Summer ที่ต้องกลับบ้าน ไปขลุกอยู่กับคุณอาคนนี้บ่อย ๆ ประจำเลยด้วยสิ!!

"แล้วก็เพราะคุณอาคนนี้ใช่ไหม? ที่ออกเสียงชื่อเล่นชื่อ เก่าของคุณอิงค์ไม่ชัด ผลสุดท้าย คุณพ่อกับคุณแม่ก็เลยต้อง หันมาเรียกชื่อเล่น 'คุณอิงค์' แทนชื่อเก่าว่า 'คุณจันทร'์ ที่มัน พ้องเสียงกับชื่อเล่นของคุณซันนั่นน่ะค่ะ"

"ว้าย!! ตายแล้ว .. ลูกสาวคุณแม่อาฆาตแรง"         

ร้อยตะวันเห็นเป็นขำที่บุตรสาวจดจำรายละเอียดได้ .. แต่มันดันดูไปในเชิงสาวน้อยแสนงอนเสียมากกว่าล่ะสิ

"ใช่ค่ะ เป็นเขาคนนั้นนั่นแหละ และจำได้ด้วยใช่ไหม คะ? ว่าอาทิมคนนี้ .. ที่มีส่วนช่วยให้คำแนะนำ และยังวางระบบ รีสอร์ทเล็ก ๆ ให้เรามาตั้งแต่ครั้งกระโน้น..โน่นน่ะ แล้วก็อย่าง ที่รู้กันอีกว่าก่อนหน้า เมื่อสองปีก่อน โรงแรมของเราเกือบเจอ วิกฤตหนัก คุณพ่อกับคุณซันเค้านึกถึงอาทิมได้ ก็เลยติดต่อ ให้เขากลับมาช่วยวางระบบการบริหาร การจัดการให้เราใหม่ อีกรอบ ซึ่งมันแถมยังได้มาตราฐานสากลและก้าวหน้ามากกว่า คนอื่นด้วยซ้ำไป จนทำให้ M&S Hotel&Resort ได้รอดภัย พิษเศรษฐกิจกับการเมืองมาหวุดหวิด แถมตอนนี้ยังกอบกำไร งาม ๆ มาให้เราทุกวัน .. แต่คุณอิงค์นี่ช่างโชคร้ายจังที่อาทิม มักสวนทางคลาดกันกับหนูจึงไม่เคยเจอหน้ากันเลยสักที" 

ร้อยตะวันทำเสียงจิ๊จ๊ะ

"แม่เคยขอจะถ่ายรูปเขาเอาไว้ให้คุณอิงค์ดู แต่..อาทิม เขาก็ปฏิเสธมาแบบสุภาพน่ารัก ๆ มาทุกทีว่ามีเหตุผลส่วนตัว และก็อยากเก็บหน้าสดไว้ให้คุณอิงค์ลุ้นเล่น ประหลาดใจเล่น น่าจะดีกว่า อันนี้..แม่ก็เห็นด้วยค่ะ ว่าอย่างนั้นก็น่าจะสนุกกว่า นะคะ .. คุณอิงค์ล่ะ .. เห็นด้วยไหม?"

แค่เห็นมารดาทำตารูปสระอิ .. สาวน้อยไม่ต้องเดาก็รู้ว่า คุณแม่สาวสวยของเธอ ย่อมจะเห็นดีเห็นงามในแผนการนี้อยู่ แล้วล่ะค่ะ!!

อิงจันทร์ ทำท่ากลอกตามองบน .. งอนเรื่องนี้จนปากยื่น จริง ๆ แล้วนะคะ .. คราวนี้ 

และก็พาลเคืองไปถึงอาทิตย์ เพราะเธอก็เคยขอดูรูปกับ รายนั้น แต่ก็โดนพี่ชายทำเป็นแกล้งลืมเสียทุกที

"ดังนั้น จึงเรียกได้ว่าครั้งนี้ คุณอิงค์จะได้เจอและรู้จัก คุณอาทิโมธี่ที่น่ารักของเรากันแบบเต็ม ๆ เลยแล้วนะคะ"

มารดาอุตส่าห์สรุป

"อีกสองวันคุณอิงค์เตรียมตัวทันไหมคะ? เพราะอาทิม รับปากแล้วว่าจะแวะไปรับลูกให้กับเรา หลังจากที่เขาประชุม เสร็จแล้วที่เวียนนา จะได้พาลูกหนีบ .. หอบหิ้ว .. เลยขึ้นไปยัง แม่ฮ่องสอนพร้อมซะด้วยกันกับเขาทีเดียว เพราะตอนนี้อาทิม เขาขึ้นไปซุ่มประจำการบริหารโรงแรมเครือของเราทั้งหมดอยู่ ที่นั่นน่ะค่ะ"

"อ้าว!! ไม่ใช่ที่สำนักงานใหญ่ที่กรุงเทพหรอกหรือคะ?" 

อิงจันทร์สะดุดใจในพฤติกรรมประหลาดของคุณอาผู้ที่ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนคนนี้ได้หลากหลายชะมัดเลย

"ก็ไม่น่าแปลกตรงไหนเลยนี่คะ ครอบครัวเราก็ไม่มีใคร เลือกไปประจำที่กรุงเทพกันเลยสักคน" 

อ่ะ! ถูกของคุณแม่แฮะ! เพราะทุกคนดูจะติดนิสัยสมถะ ตามคุณพ่อฤๅษีภูผากันมาเป็นแถว ๆ แล้วนี่

"อีกอย่างก็อย่างที่แม่เคยเล่าค่ะ ..อาทิมเป็นคนแปลก.. แต่นิสัยส่วนใหญ่ก็ติดจะคล้ายคุณพ่อของลูกเล็กน้อยนะคะ ที่ มันดูอาจจะหนักไปทาง Dark มากกว่านิดนึ่ง คงเป็นเพราะปม ชีวิตของเขาเมื่อตอนเป็นเด็กมั้งคะ ส่วนรายละเอียดคุณแม่ไม่ ทราบ  ต้องถามคุณพ่อหรือไม่ก็อากวิน เพราะเค้าสนิทกันก็คง เล่าสู่ให้กันฟังบ้าง เอ๋! เอาล่ะค่ะ คุยกันนานแล้ว ตอนนี้คุณแม่ คงต้องรีบเตรียมตัวเดินทางแล้วละ ตะกี้คุณพ่อฝากมาด้วยค่ะ ว่าค่ำ ๆ จะโทรมาคุยกับคุณอิงค์ด้วย .. สงสัยคงคิดถึงเจ้าหญิง สุดที่รักของพ่อฤๅษีเขามาก ๆ แล้วน่ะค่ะ"

"คุณอิงค์ก็คิดถึงคุณพ่อคุณแม่ใจจะขาดแล้วค่ะ" 

หน้างอน "แต่ตะกี้คุณแม่เรียกคุณพ่อว่าฤๅษี เดี๋ยวคุณ อิงค์จะฟ้อง" 

คุณแม่หน้าตายังสาวและสวยมาก .. ทำท่าขยิบตาเป็น เชิงว่า 'ไม่กลัว' จนอิงจันทร์หัวเราะขำเสียงใส

"อ่ะ! งั้น!! ก็มาจูบลาตามธรรมเนียมกันเสียดี ๆ ค่ะ" 

ว่าแล้วปากเล็กจิ้มลิ้มสีเชอร์รี่สุกก็ทำปากจู๋ส่งจูบจุฟส์ ๆ

..............

อืม....อีกสองวัน

เธอจะได้เจอกับ 'อาทิม' แล้วอย่างงั้นหรือ?

ตุ๊กตาหยกขาวแสนสวย.. เจ้าของดวงตากลมโตตัวน้อย กำลังง่วนอยู่ในชุดเตรียมตัวเดินทางไกล ที่ถูกออกแบบดีไซน์ ได้คล้ายชุดสไตล์โกธิคด้วยโทนสีม่วงเข้มจนเกือบดำนั่น เน้น ขับผิวขาวให้ดูผ่องผุด มือเรียวบางขาวสวยที่ส่วนใหญ่มันคง จะเคยชินแต่หยิบจับอยู่กับปากกา ดินสอ และภู่กันเสียเป็น ส่วนมาก บัดนี้กำลังเอื้อมประดับต่างหูเพชรเม็ดกระจิ๋วยี่ห้อ อาร์มานี่ที่ผู้บิดาที่น่ารักและอบอุ่น .. เป็นผู้ซื้อให้เป็นของขวัญ ไว้ใส่เล่นแก่บุตรสาวเมื่อปีก่อน 

เสียง intercom ที่ถูกเรียกมาจากโอเปเรเตอร์ภายใน ตัวอาคารห้องชุดสุดหรูหราที่ให้เช่าด้วยราคาแสนแพงดังขึ้น

ความตื่นเต้นที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดขึ้นได้ ทำให้หญิงสาว อดไม่ได้ที่จะต้องลูบฝ่ามือลงกับกระโปรงลูกไม้สีม่วงเข้ม ก่อน จะเอื้อมไปแตะปุ่มตอบรับ

'แมดเดิ่มอิงจันทร์ขอรับ'

น้ำเสียงสุภาพจากโอเปเรเตอร์ชาย ดังมาตามหลังเสียง เรียกจากสัญญาณภายใน

บอกตรง ๆ เลยว่ามีหลายครั้ง..หลายครา ที่อิงจันทร์ ค่อนข้างรู้สึกขัดใจในคำนำหน้านามของสาวฝรั่งเศส .. ซึ่งอัน ที่จริงมันก็ไม่สมควร .. เพราะเธอไม่ใช่คนของที่นี่สักกะหน่อย แต่ด้วยเหตุผลส่วนตัวที่เธอชอบคำศัพท์ไพเราะ ๆ  และมันก็ เป็นที่น่าเสียดายที่ถ้อยคำเพราะ ๆ เหล่านั้น ปัจจุบันนี้ก็ได้ถูก ยกเลิกการใช้กันไปแล้วอย่างเป็นทางการ ตัวอย่างเช่นคำว่า .. Made Moiselle (มัดมัวเเซลล์) ที่ใช้เรียกแทน 'สาวโสด' ในสมัยก่อนของชาวฝรั่งเศสที่ถูกยกเลิกใช้ไปเมื่อปี 2012 ที่ ผ่านมา และเช่นเดียวกันกับในภาษาเยอรมัน คำว่า "เฟราไลน์" (Fräulein) ซึ่งมีความหมายว่า "สาวน้อย" ก็ได้ถูกเลิกใช้ อย่างเป็นทางการไปในปี ค.ศ. 1972 

ส่วนคำนี้ที่เธอชอบมันมากสุด เพราะมันเป็นชื่อเพลงสุด โปรดของมารดาที่น่ารักด้วยคำว่า "ซินญอริต้า" (señorita) .. เป็นคำที่คนสเปนสมัยก่อนใช้เรียกหญิงสาวก่อนแต่งงาน ซึ่ง มาบัดนี้ก็ถูกมองมันว่าเป็นคำที่ล้าสมัยแล้วเช่นกัน .. อิงจันทร์ แทบจะโคลงศีรษะส่ายหัวให้เมื่อคิดมาถึงตรงนี้

บางที .. ฝรั่ง .. นี่ก็ช่างอ่อนไหวเสียจริงแฮะ!!

กับแค่คำแสดงสถานะนำหน้าว่า 'สาวโสด' ก็ถูกยกเลิก! เพราะเป็นคำที่เรียกแล้วถือว่า 'ไม่ให้เกียรติ' กัน?

ผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานมันดูไร้เกียรติที่ตรงไหนกันหรือ?

ผู้หญิงไม่มีสามีนี่น่าอายมากนักหรือไร? 

สำหรับอิงจันทร์ .. มันดูเท่จะตายไปค่ะ!! 

ผู้หญิงที่อยู่ได้ด้วยตัวเอง โดยที่ไม่ต้องหวังอิงหรือพึ่งพิง คุณผู้ชายน่ะ! แต่ก็อย่างว่าสิ 'วัฒนธรรมใคร..ก็..วัฒธรรมมัน' นี่นะ สิ่งเหล่านี้..ที่บางอย่างเราอาจเห็นเป็นเรื่องเล็ก ๆ ธรรมดา แต่มันอาจดูเป็นเรื่องขัดความรู้สึกของคนอีกกลุ่มหนึ่งก็ได้นี่นา ขอเพียงเราควรมีสติ..อย่าไปก้าวก่ายล้ำเส้นดูถูกซึ่งกันและกัน ถ้ามันไม่ได้ตรงกันกับความคิดของเรา ก็ควรค่อย ๆ อธิบายกัน ไปด้วยเหตุด้วยผลดีกว่าต่อว่าดูถูกกันรุนแรง 

ทำได้อย่างนี้ .. เรื่องร้ายงี่เง่าธรรมดาหรือดราม่า 'น้ำผึ้ง หยดเดียว' ก็คงจะไม่เกิดกันได้ง่ายดายอย่างเช่นในสมัยนี้นัก หรอกนะ .. จริงไหม?

**********

♡ กดรับอ่านนิยายฉบับสมบูรณ์ได้ที่ GET ME NOW นะคะ กดเลย สู้ๆ ♡

หากอ่านนิยายแล้วถูกใจ..โปรดกด Like ให้ด้วยค่ะ 

.,,,,,.๐๏*"``G Y P Z Y G I R L``"*๏๐.,,,,,.

Omega Wolf งั้นหรือ?

อิงจันทร์ไว้โอบใจ : Gypsy's Moon

นิยายกำลังจะอยู่ในโครงการจัดหน้าใหม่พร้อมแก้ไขวรรคตอนนะคะ

บทที่ 2

"คุณอิงค์นั่งรอตรงนี้ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวคุณฝันไปเช็คเอาท์ คนเดียวก็ได้"

เสียงสดใสร่าเริงของต้นฝันบอก ก่อนแตะแขนคนที่ตัว บางกว่า ขาวจัดกว่า พร้อมกับพยักเพยิกหน้าไปอีกทาง เป็น เชิงให้อิงจันทร์เดินไปนั่งรอยังบริเวณล็อบบี้ ที่จัดแบ่งส่วนโถง กลางของปราสาทออกเป็นสัดส่วนในการใช้งานอย่างลงตัว .. หลังจากที่เห็นเพื่อนสาว ที่กำลังจะก้มตัวลงไปจัดการกับสาย รัดรองเท้าสไตล์กรีก ที่จู่ ๆ เชือกเงินที่มัดสอดสานกันไว้ก็หลุด ผลั๊วะออกมา .. คงเป็นเพราะเจ้าของรองเท้านั้นรีบร้อนออกมา จากห้องพัก จนไม่ทันพันมันเอาไว้ได้ให้แน่นพอนั่นเอง

อิงจันทร์พยักหน้ารับให้เพื่อนเป็นเชิงเห็นด้วย ก่อนจะ เดินลากเท้าน้อย ๆ เพื่อจะได้หลบทางไม่ไปเกะกะขวางทาง แขกของโรงแรมคนอื่น ๆ ไปด้วยในตัว เลือกนั่งบนโซฟาหนา นุ่มก่อนก้มตัวลงไปจัดการสายรัดข้อขาเรียวสวยใหม่อีกครั้ง 

สำรวจดูอีกข้างว่าแน่นพอ .. และเรียบร้อยเช่นกันอย่าง รอบครอบกว่าเดิม เงยหน้ามองหาเพื่อนสาวชาวชาติเดียวกัน อย่างคนเคยชิน แต่จังหวะที่เงยหน้ามามองไปทางเพื่อนสาว ตัวเล็ก ที่บังเอิญมีชายชาวฝรั่งเศสที่คงกำลังมาทำการติดต่อ เช็คเอาท์เช่นเดียวกัน ยืนบังร่างสาวน้อยอยู่จนเกือบจะมิดเลย เชียว และในจังหวะนั้นเอง ที่จู่ ๆ ก็มีฝรั่งรูปร่างสูงตรงและตัว ใหญ่มาก ๆ เดินผ่านมาจากทางด้านหลังของอิงจันทร์ และเข้า มาสู่สายตาเธออีกคน

'เขา' 

คงจะไม่สะดุดตาเธอเท่าไร .. หากไม่ใช่เพราะรอยแผล เป็นขาวจาง ๆ บนข้างแก้มของชาวฝรั่งผมดำผิวเข้ม .. ที่บ่ง บอกชัดถึงความเป็นเลือดผสม อันที่จริงรอยแผลเป็นนั้น หาก มองเผิน ๆ ก็แทบจะไม่เห็น หากแต่เพราะอะไรบางอย่างที่แฝง อยู่ในบุคลลิคและท่าทีของฝรั่งตัวยักษ์คนนี้ จะไม่ได้สะดุดตา อิงจันทร์มากเป็นพิเศษ

ร่างสูง ผิวเข้ม ไหล่กว้าง..ตรง ดูสง่าผ่าเผย .. แม้จะดู เสมือนว่านั่น..เป็นท่วงท่าที่ดูสบาย ๆ ของเขาแล้วก็ตามทีเถอะ

ที่แปลกกว่าเห็นจะเป็นตรงที่.. 

พอเขาก้าวเข้าไปถึงเคาท์เตอร์เพื่อทำการเช็คเอาท์ ผู้ที่ ยืนทำหน้าที่ ที่ในสายตาอิงจันทร์ดูก็รู้ทันทีว่า ชายที่ยืนราวกับ รอคอย 'เขา' อยู่ก่อนแล้วคนนั้น จะต้องมีระดับเป็นถึงผู้จัดการ แผนกต้อนรับส่วนหน้าแห่งนี้แน่ ๆ .. ทันทีที่เขาได้ปรากฏกาย ขึ้นมา ชายผู้จัดการคนนั้นก็รีบเดินตรงรี่เข้ามาให้การบริการ แก่ฝรั่งผิวเข้มอย่างที่เรียกได้ว่าแทบจะพุ่งเข้าหา ราวกับกำลัง รอคอยและกระหายหิวเพื่อที่จะให้การต้อนรับ 'เขา' อยู่อย่าง โดยเฉพาะกันเลยเชียว 

เท่านั้นยังไม่พอ

เพราะเพียงแค่อีกสักครู่ .. อิงจันทร์ก็ยังสังเกตเห็นชาย ฝรั่งมีอายุแต่ดูภูมิฐานใต้สูทสีเทาเข้มอีกคนหนึ่ง ที่เดินตรงรี่ เข้ามานอบน้อมให้แก่เขาอีกคนหนึ่งเช่นกัน

จากกิริยาห้อมล้อมอ่อนน้อมแทบจะอุ้มกันเลยนั่น 

อิงจันทร์ยังเผลอ 'อมยิ้ม' เพราะทันเห็นหัวคิ้วที่ขยับย่น ชนกันของเขา

ถึงแม้เหตุการณ์นั้นมันจะขยับไหวเพียงชั่วแว่บ.. พริบตา เดียวก็เถอะ!!

ก็แล้ว..ทำไมเธอจะดูไม่ออกล่ะว่าในตอนนี้ ชายฝรั่งขาว ทั้งสองคนคงกำลังรีบมาให้บริการดูแลแขกระดับ VIP กันอยู่ ให้เห็น ๆ เพราะหากเหล่าบรรดาผู้จัดการระดับใหญ่ ๆ ขึ้นไป ต้องรีบกระวีกระวาดอาสาออกมาต้อนรับแขกกันเองเช่นนี้ ก็ คงเพื่อจะให้แน่ใจได้ว่า .. จะเกิดข้อผิดพลาดน้อยที่สุดในการ ให้บริการน่ะชิ แต่สำหรับโรงแรมบางแห่งแล้ว ส่วนใหญ่ที่หาก แขกผู้นั้นซึ่งถูกจัดอยู่ในระดับ VIP มาก ๆ ก็มักจะได้รับความ สะดวกสบาย .. ที่จะไม่ต้องเสียเวลาเดินลงมาติดต่อเคาท์เตอร์ เพื่อเช็คเอาท์ด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ เรียกกันว่า .. แทบอย่าให้ เท้าของบรรดาท่าน ๆ ได้แตะถึงพื้นกันเลยเชียวล่ะ 

และจากกิริยาท่าทีง่าย ๆ นี้ ทำไมอิงจันทร์จึงจะสังเกต มันไม่ออกด้วยเล่า? ก็แหง๋สิ ที่ครอบครัวของเธอก็อยู่ในแวดวง การธุรกิจชนิดนี้อยู่นี่นา ..ไม่งั้น..เธอคงจะไม่สะดุดตากับกิริยา เหล่านี้ได้ง่ายดายนัก และเธอก็รู้ได้ทันทีด้วยล่ะว่า ฝรั่งสูงวัยที่ เดินตามติดมาหลังสุด ต้องมีตำแหน่งสูงสุดของโรงแรมแห่งนี้ แน่ ๆ เลยเชียว

แต่ที่น่าแปลกไปยิ่งกว่าอีกอย่างหนึ่งก็คือ ...

อิงจันทร์เองก็ไม่รู้ว่าทำไม .. ตนจึงไม่อาจละสายตาไป จากร่างสูงสง่าของชายหนุ่มใบหน้าบากคนนั้นไปได้เลยแม้สัก เพียงวินาทีเลยนี่สิ ... ประหลาด!!

แล้ว ... เจ้าแผลนั่น ... เขาได้มาอย่างไรกันนะ?

"Omega Wolf"

"อะไรนะ?" 

อิงจันทร์กระซิบถาม สายตายังแทบไม่ละมาได้จากชาย ร่างสูงสง่า ที่ยังคงพูดคุยอะไรเคร่งเครียดกันอยู่กับชายฝรั่งที่ หน้าอวบอูมแต่ดวงตาแกร่งที่สามารถเดาออกได้ว่าชายสูงอายุ ผู้นั้น ต้องเป็นระดับ GM ของโรงแรมแห่งนั้นได้แน่ ๆ 

จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเพื่อนสาวเช็คเอาท์เสร็จแล้ว และได้ เดินกลับมาสมทบกับเธออีกครั้งตั้งแต่เมื่อไร

"ละสายตามาจากเขา แล้วเราออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน เถอะ .. เดี๋ยวคุณฝันจะเล่าให้ฟัง" เสียงใส ๆ ดังขึ้นใกล้ ๆ

"ยังจำได้หรือเปล่าว่าเราเช็คเอาท์แล้ว?"

ย่อมอดไม่ได้ที่ประโยคหลังสุด ผู้เป็นเพื่อนสาวที่ตัวเล็ก ผิวคล้ำกว่าราวกับจะหลุดหัวเราะออกมาอย่างขำ ๆ ปฏิกิริยาที่ ดูราวกับว่าแม่เทพธิดาไร้หัวใจ ตามสมญาที่บรรดาเพื่อน ๆ ชายชาวฝรั่งเศสเรียกขานกันในกลุ่ม จะมามีโมเมนท์ตื่น ตะลึง ..นะจังงัง.. มองผู้ชายจนตาแทบไม่กระพริบกับเขาก็เป็นด้วย

"เราแค่สงสัยน่ะว่า .. เขาไปได้แผลเป็นใหญ่ ๆ นั่นมาได้ อย่างไร?"

"เดินเข้าไปถามเขาเลยเอาป่ะล่ะ?" 

เพื่อนตัวแสบจอมก๋ากั๋นยุส่ง

"มันจะดีนะคะ .. คุณฝัน?" 

คราวนี้หันมาแกล้งเลิกคิ้วกัดฟันถามประชดเพื่อนบ้าง

"ไปกันเถอะ กว่าเราจะไปถึง ปะเดี๋ยวนายแม่ตะวันกะอา เจนคุณแม่สุดที่รักของคุณฝัน จะจิบกาแฟกับของว่างที่ร้านดัง จนหมดเกลี้ยงไม่เหลือเผื่อเราสองคนกันหรอกค่ะ เขายิ่งว่ากัน ว่า..ร้านนั่นอ่ะ จำกัดชิ้นขนมกันจะตาย ใครขืนไปช้า ได้อดกิน ของอร่อย ๆ แน่" 

คว้าแขนเพื่อนสาวพร้อมเลือกเป็นผู้เอ่ยชวนออกไปเอง

"อ่ะ! ตัดใจละสายตาจากหมาป่าตัวนั้นได้แล้วแน่หรือ?"

ไม่วายอำ แถมยังทิ้งถ้อยคำปริศนาไว้ให้คนร่างบางกว่า สนใจได้ซะอีก

"งั้นก็ไปเล่าให้คุณอิงค์ฟังระหว่างเดินทางเสียดี ๆ"

ดึงแขนเพื่อนรัก .. แต่ก็อดไม่ได้ เพราะสายตายังไม่วาย ตวัดกลับไปมองคนตัวใหญ่นั่นอีกแว่บหนึ่งจนได้

และคราวนี้ต้องรีบเบือนหลบตา เพราะเป็นจังหวะที่หัน ไปสบตาสีควันบุหรี่ลึกล้ำเย็นชานั่นเข้าจนได้พอดีเลยน่ะสิ

Omega Wolf งั้นหรือ?

"อือ...ใช่"

ต้นฝันตอบรับเบา ๆ ในลำคอหลังจากหาที่นั่งเหมาะ ๆ บนรถโดยสาร เพื่อเดินทางต่อไปยังเมืองที่นัดหมายกันเอาไว้ กับบรรดาคุณแม่ของทั้งสอง ที่ร้านกาแฟเก่าแก่ชื่อดังในเมือง โบราณ ณ เมืองถัดไปไม่ไกลกันจากโรงแรมที่พวกเธอมาพัก กันเมื่อคืนนี้นัก จึงทำให้ทั้งสองสาวต้องทำการเช็คเอาท์ออก จากกลุ่มมาก่อนเพื่อน เพราะโดนคุณแม่ ๆ ยังสาวของพวกเธอ แอบมาทำให้ประหลาดใจด้วยการมาโผล่ที่เมืองใกล้ ๆ เพื่อรอ รับเธอทั้งคู่กลับประเทศไทยในช่วง Summer ของปีนี้พร้อม กันจนได้

"Omega Wolf .. เจ้าหมาป่าอ่อนแอฐานะต่ำสุดในฝูง .. ที่สุดท้ายต้องถูกขับออกจากกลุ่มอย่างนั้น .. นั่นหรือ?"

"ตายเลย! .. หมดกันเลยค่ะยัยคุณอิงค์!!"

เสียงต้นฝันแกล้งทำเป็นกระซิบดุ

"ความโรมแมนติกนี่ไม่มีผสมอยู่ในสายเลือดเลยหรือไร กัน? ผ่าเหล่าผ่ากอชะมัด นายแม่ตะวันเก็บคุณอิงค์มาเลี้ยงใช่ ไหมคะ? ถ้าไม่ใช่ก็..โถ..นายแม่ตะวันช่างน่าสงสาร มีลูกสาวก็ ไร้หัวใจ มีลูกชายก็ปากแข็ง ดีนะที่คนพี่ไหวตัวทัน กลับใจได้ นี่ต้องขอบคุณหนูฟร็องด้วยที่ยอมให้อภัยคนง่าย ไม่งั้นเราคง ต้องได้เห็นคนนั่งน้ำตาเช็ดห้วเข่ากันแน่ ๆ" 

ถูกบ่นวิจารณ์ซะเกือบเสื่อมเสียเผ่าพันธุ์กันเลยเชียว

"ถ้าพูดให้ถูก พูดให้สวย ฟังให้หรู นิยามเขาคือ 'หมาป่า เดียวดาย' ที่มีคุณสมบัติแฝงพิเศษคือ จอมดุร้าย กระหายหิว ที่สุดท้ายก็สามารถยืนหยัดได้ด้วยความแข็งแกร่ง และมีสมอง จนสร้างฝูงใหม่ได้สำเร็จ มีความดาร์คอยู่นิด ๆ เถื่อนหน่อย ๆ  กระด้างเย็นชาและน่ากลัว .. ไร้หัวใจ ไร้ปราณีสำหรับคู่ต่อสู้ หรือเหยื่อ นี่ต่างหาก! เขาต้องนิยามกันให้เท่ ๆ มีเสน่ห์เร่าร้อน ไร้เทียมทานอย่างนี้ถึงจะถูก" อธิบายยาวราวเลคเชอร์

"อย่าอ่านนิยายแนวพารานอมอลมากไปนักซิ คุณฝัน!!" 

อิงจันทร์ทำเสียงเพลีย "คุณสมบัติที่เล่ามา..ล้วนน่ากลัว คุณฝันคิดได้ไงว่ามันเท่ มันมีเสน่ห์? สมัยนี้ฤๅษีเขาพัฒนาเป็น ไวรัส .. แอบเข้าไปแปลงสาส์นในสมองของคนได้แล้วหรือ? เกิดทันฟังหรือเปล่านิทานเรื่องนี้? โอป้ากวินลืมเล่าให้ฟังแหง๋ ๆ กลับไปคราวนี้รีบทวงเลย อีกอย่าง ตกลงคุณฝันจะแขวะหรือ กำลังจะเล่าเรื่องหมาป่าเดียวดายอะไรนี่ให้คุณอิงค์ฟัง? แล้วที่ หาเรื่องแขวะ ๆ อยู่นี่เพื่อแก้แค้นแทนโอป้ากวินที่โดนนายแม่ ตะวันรังแกตอนเป็นเด็ก ๆ อยู่..ใช่ป่ะ?" อิงจันทร์แกล้งทำเป็น เคือง แต่ใคร ๆ ก็รู้กันว่าพวกเธอสองคนรักและสนิทสนมกันมา ตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นตากันเลยนี่สิ!

"อือ..ใช่ โอป้าเรากระซิบมาว่า แก้คำสาปแม่มดพันปีได้ ก็ถือว่ายังไม่สาย" ตอบรับหน้าตาเฉย "โอป้าว่ารังแกแม่ไม่ได้ ให้เข้าทางลูก .. ยิ่งคุณอิงค์นี่ล่ะตัวร้ายสุด .. ต้องรีบตัดกำลัง ก่อนใครเพื่อนเลย เพราะนิสัย ร้ายกาจ ไร้หัวใจ รักใครก็ยาก ปากก็ร้าย ดื้อรั้นเอาแต่ใจ สู้ไม่ได้ก็ใช้กำลังบังคับกดดันข่มขืน ใจเขา" ตอนท้าย ๆ นี่ ต้นฝันชักจะเริ่มทำเสียงคล้าย ๆ ดราม่า มาเนียตัวแม่จริง ๆ

"ตกลง .. คุณฝันจะฉวยโอกาสเอาคุณสมบัติพิเศษของ คุณอิงค์ไปถมทะเลสร้างทางหลวงสายเอเซียอาคเนย์ไช่ไหม? ถึงได้ขุดมาวิจารณ์กันได้เยอะมากมายขนาดนี้ แล้วก็ ..โอโห.. กะตั้งโครงการณ์แก้คำสาปไว้ตั้งพันปี น้อยไปอ่ะ และคุณอิงค์ ว่า...แท้ที่จริงแล้ว อากวิน..คิดตั้งใจจะอยู่ดูหน้าลูกชายของลูก ชายของคุณฝันมากกว่าล่ะมังคะ?" ได้โอกาส ... ก็แว้งกลับใส่ เพื่อนรักเบา ๆ ด้วยการพูดให้เขินเล่นชะงั้น เพราะก็ได้ผล ... สุดท้าย คนฟัง..นั่งหน้าแดงหูแดง..เถียงได้ไม่คล่องขึ้นมาทันที 

แต่..เฮ้อ!! คิดถึงคนขี้เล่นอย่างคุณอากวินขึ้นมาติดหมัด

คนอะไรไม่ยอมให้ลูกสาวเรียกอาป๊า เหตุผลเพียงเพราะ

"เรียก 'โอป้า' กันดีกว่าค่ะ ฟังดู 'อินตะเนล' เทรนเกาหลี .. ดูดีกว่า และเหมาะกับหน้าตาอาป๊าสุดหล่อจะตาย"

"ไม่เอาสิคะ! อย่างเพิ่งชวนนอกเรื่องสิคะคุณอิงค์จะฟัง ไหม? เรื่องหมาป่าเดียวดายนั่นน่ะ แล้วขอถามก่อนด้วยค่ะว่า ก่อนหน้ามานี่ คุณอิงค์เคยได้ยินเรื่องบริษัทฯในเครือ Omega Silver Wolf มาบ้างหรือเปล่า?"

"เคยได้ยินแค่ว่า เครือ Omega เป็นเครือใหญ่และกว้าง มาก มีโอกาสก็จะกว้านซื้อธุรกิจทุกอย่างที่ขวางหน้า โรงแรม ที่พัก เกสต์เฮาท์ สวนสนุก ห้างสรรพสินค้า ปั๊มน้ำมัน ทัวร์ เครื่องบิน ฯลฯ ไม่ว่าจะเล็กจะใหญ่ ถ้ามีโอกาสซื้อได้ก็จะซื้อ พอ ๆ กับการเล่นเกมเศรษฐีกันเลยเชียวนะคะ ซื้อทุกอย่าง กลืนกินทุกอย่าง .. สมกับสมญา 'หมาป่ากระหายหิว' ของเขา เลยนั่นแหละ ส่วนปราสาทที่เราพักกันเมื่อคืน ก็เคยได้ยินอยู่ ว่าที่นั่นเคยเป็นปราสาทที่ตกทอดกันมาของตระกูลเก่า พอเจอ พิษเศรษฐกิจที่เกิดจากกรีซเข้า .. เจ้าของเลยต้องปล่อยมือ .. แล้วไง? ตกลงตอนนี้ มันก็ได้กลายมาเป็นสมบัติชิ้นใหม่ของ Omega หมาป่ากระหายเลือดตัวนั้นไปอีกชิ้นแล้วหรือคะ?"

"ใช่ค่ะ ก็เพิ่งจะไม่นานมานี้ล่ะ คุณอิงค์น่าจะสังเกตเห็น ตราสัญลักษณ์รูป 'หมาป่าสีเงิน' ที่หน้าประตูกับที่พวงกุญแจ ห้องของโรงแรมอยู่นะ ... แต่ยอมรับเลยว่าผู้บริหารเครือนี้เค้า เก่งมาก ขนาดเศรษฐกิจแย่ร้ายกาจและตกต่ำรุนแรงขนาดนี้ เครืออื่นเค้าบาดเจ็บสาหัสจนกระอักกันเป็นเลือด ล้มหายตาย จากกันเป็นใบไม้ร่วงระนาวก็ตั้งหลายราย แต่กับเครือหมาป่า สีเงินนี้กลับผงาดและแข็งแกร่งมาก หยิบอะไร จับอะไร เขาก็ สามารถนำมาทำเป็นบ่อเงินบ่อทองได้หมด แต่ที่เท่มาก ๆ และ คุณฝันก็ชอบบทบาทนี้ที่สุด 'ผู้บริหารลึกลับ' ผู้อยู่เบื้องหลัง ชักใยและเป็นเจ้าของเครือ Omega Silver Wolf ทั้งหมด มันน่าสนใจหนักตรงที่ได้ยินว่า..ไม่เคยมีใครเคยเห็นหน้า ไม่มี แม้แต่รูปภาพ clip เสียง ไม่มีบทสัมภาษณ์ ไม่มีบทวิจารณ์ ทำตัวได้ลึกลับสมกับสมญา 'หมาป่าเดียวดาย' เป็นที่สุดเลย จริง ๆ"

"แล้ว...คุณฝันก็กำลังสงสัยว่า หมาป่านักล่าตัวที่ว่านี้ จะ เป็นคน ๆ เดียวกันกับ 'อิตายักษ์เย็นชาหน้าบาก' คนนั้นหรือ? อย่ามโนเลอะเทอะไปสิคะ ไหน? ..ตะกี้เพิ่งจะบอกว่าเขาลึกลับ ซับซ้อน จู่ ๆ ลุงปู่ผู้บริหารขาโหดแบบนั้นจะมาโผล่ชิล ๆ ยืน จิบไวน์เท่ ๆ แถมฟังเพลงยิปซีอยู่ที่ปราสาทเก่าแก่แต่เก๋ และ เล็ก ๆ น่ารัก ๆ นี่ได้อย่างไรกัน"

"ไม่เห็นจะน่าแปลกเลย มันอาจจะเป็นรสนิยมความชอบ ส่วนตัวของเขา ทีคุณอิงค์ล่ะคะ? หนุ่มใส ๆ หล่อ ๆ เอาใจเก่ง อย่างฟรังซัวร์..คุณอิงค์ก็ยังไม่เห็นสนใจ ทีกับคนแก่กว่า..แถม ใบหน้ายังเป็นแผลเป็นน่ากลัวด้วย คุณอิงค์กลับเผลอมองไม่ ยอมวางตาเลย คงเป็นไปได้มากว่าเขาอาจชอบสถานที่เก่า ๆ โบราณ สงบ ๆ  แถมที่นี่ก็ถือว่าเป็นสมบัติชิ้นใหม่ของเขาก็ได้ กระมัง เขาก็เลยจะมาตรวจส่องดูเหลี่ยม หาชมมุมของเขาเล่น บ้างก็เป็นได้นี่นา แต่แหม่! .. นิยามสรรพนาม 'ลุงปู่' นี่ฟังดู ใจร้ายจัง เดี๋ยวนี้นักธุรกิจอายุน้อยร้อยล้านผุดกันให้ครึก แถม คุณอาหน้าบากนั่น ก็ดูท่าว่า..น่าจะเป็นรุ่นน้องโอป้ากวินไม่กี่ปี กันนักหรอกค่ะ เอ๋? .. แล้วอย่างนี้ จะเอา 'คุณอาอีกคน' ของ คุณอิงค์ไปทิ้งไว้ที่ไหนดีน้า...?"

จบคำต้นฝันก็ทำขยิบตาทะเล้นแต่แฝงความนัยส่งมาให้

อิงจันทร์หน้าตาหูแดงก่ำที่โดนคนรู้ความลับจี้ใจดำกลับ มาเข้าให้อีกแล้ว

"อีกอย่าง เรื่องนี้คุณฝันก็แค่สงสัย ไม่ได้รู้จริงนักหรอก ค่ะ ที่สันนิษฐานเอาไว้ก็เพราะเมื่อคืน..." หยุดคิดไปซะงั้น

"ว่า?"

"เมื่อคืน .. ก่อนเดินไปหาคุณอิงค์ที่ในสวนทางไปไร่องุ่น น่ะ คุณฝันได้ยินเด็กยกกระเป๋าเขาคุยกันพอดี แต่ก็ได้ยินไม่ ถนัดนัก เขาคุย ๆ กันว่า พนักงานส่วนใหญ่เค้ากำลังสงสัยแขก ในโรงแรมคนหนึ่งว่า อาจจะเป็นคุณปีศาจหมาป่า แอบมาพัก ด้วยเมื่อคืนนี้ .. ที่ไม่ได้เล่าให้ฟังเมื่อคืน เพราะคุณฝันก็ไม่ได้ แน่ใจจนกระทั่งสังเกตเห็นคุณอาคนเมื่อตะกี้"

"แล้วทำไม คุณฝันถึงติดใจคิดว่าเป็นผู้ชายคนนั้นด้วย ล่ะคะ?"

"เรื่องนี้คุณฝันก็ว่า .. คุณอิงค์ก็น่าจะดูออก"

ใช่สิ!! ก็ไม่ใช่เมื่อครู่หรอกหรือ ... ที่เธอเองก็ยังสะดุดใจ .. สงสัย

ถ้าเป็นเช่นที่ต้นฝันเดา อิงจันทร์ก็รู้สึกเห็นด้วยจริง ๆ ว่า ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวชะมัด ... แค่เขาก้าวเดินเข้ามายืนเฉย ๆ ก็ ดูเย็นชา ตอนพูด ตอนเจราจากับคนอื่น ก็ดูราวกับจะมีอำนาจ เหนือกว่าได้โดยที่ไม่ต้องแสดงทีท่าอะไรมาก ... และ

... แค่ขนาดเธอเองที่ได้สบตากับเขาเพียงแค่ชั่วแว่บ ...

อิงจันทร์ที่ใคร ๆ ก็จำหน่ายว่า ร้าย..ไม่กลัวใครง่าย ๆ ก็ ยังเผลอ ... ต้องยอมถอยสายตาออกมาให้เขาก่อนเลย!!

.. อีกอย่าง .. 

คิดมาถึงตรงที่ธุรกิจมากมายภายใต้เครือหมาป่าที่ว่า ก็ น่าเป็นไปได้มากที่มันอาจจะมีทั้งขาว เทา ดำ และมีรูปแบบ วิธีการ ขบวนการ..ที่ได้ครอบครองมาแบบไม่ขาวสะอาดด้วย หรือเปล่า?

ดังนั้น ..คนลึกลับน่ากลัว.. และไม่ยอมเปิดเผยตัวตน ต่อหน้าคนอื่น ย่อมคงมีความนัยอะไรแอบแฝง เฉกเช่นอย่าง หมาป่าผู้กระหายหิวตนนี้

หากเลี่ยงไม่ต้องเข้าใกล้ ไม่เกี่ยวพันกันได้ ... 

ก็ควรจะเลี่ยงเถอะ!!

**********

♡ กดรับอ่านนิยายฉบับสมบูรณ์ได้ที่ GET ME NOW นะคะ กดเลย สู้ๆ ♡

หากอ่านนิยายแล้วถูกใจ..โปรดกด Like ให้ด้วยค่ะ 

.,,,,,.๐๏*"``G Y P Z Y G I R L``"*๏๐.,,,,,.

ใจร้ายไม่เบาแฮะ แม่สาวน้อยคนนี้!!!

อิงจันทร์ไว้โอบใจ : Gypsy's Moon

นิยายกำลังจะอยู่ในโครงการจัดหน้าใหม่พร้อมแก้ไขวรรคตอนนะคะ

บทที่ 1

---

กรุ๋งกริ๋ง ๆ 

เสียงกระดิ่งข้อเท้าที่ดังแผ่วผ่านมากับลมเบา ๆ พร้อม ๆ กับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของทุ่งลาเวนเดอร์ที่กำลังแข่งกันเบ่งบาน รอวันเก็บเกี่ยว 

... โพรวองซ์ …

ดินแดนในฝัน ไร่องุ่นขึ้นชื่อ ไวน์รสเลิศที่บางขวดสูงค่ากว่าราคาทองคำ ทุ่งลาเวนเดอร์กว้างสุดสายตา ทุ่งหญ้า ภูเขา ต้นไม้ สายลม และ..ท้องทะเลสีคราม 

วันนี้อีกเช่นกันที่ปราสาทเก่าแก่ ..'อัลลีเย่ร์'.. ต้องเปิด เพื่อต้อนรับนักท่องเที่ยวกลุ่มใหม่ ปราสาทน้อยโบราณถูกตก แต่งประดับประดาราวสาวน้อยแสนสวย .. ที่แต่งตัวเฝ้ารอเจ้า ชายให้มาจูบจูงมือเธอเข้าสู่ฟอร์เต้นรำรอบกองไฟอันอบอุ่น .. ท่ามกลางบรรยากาศและสายลมโรแมนติก

กรุ๋งกริ๋ง ๆ 

เสียงกระดิ่งยังคงดังใกล้เข้ามา..มันไพเราะพอที่จะเรียก ร้องความสนใจให้กับ 'ทิมโมธี่ อังเดร์ ปีแอร'์ ผู้ซึ่งครอบครอง จับจองมุมที่เลือกแล้วว่า .. สงบและค่อนข้างห่างออกมาจาก ผู้คนกับแสงสีส้มอันอบอุ่น..ตรงบริเวณที่ถูกจัดไว้ให้เป็นแคมป์ ไฟที่ทางปราสาทบรรจงจัดไว้ต้อนรับคณะท่องเที่ยว .. ที่พร่าง พรูมาจากมุมต่าง ๆ ทั่วโลกที่มักแวะเวียนมาเยี่ยมกันมากขึ้น ถึงแม้ว่าปราสาทหลังนี้จะเพิ่งเปิดตัวได้เพียงไม่นานก็ตามเถอะ

ดูท่าทางก็รู้ว่าเจ้าของร่างสง่าสูงตรง ที่คงต้องการและ รักความสงบสันโดษ จึงเลือกที่จะปลีกตัวห่างออกมาจากกลุ่ม คน เพียงเพื่อจะปลดปล่อยความคิดและอารมณ์ตกค้างที่กำลัง ถูกบีบ .. อัดแน่นอยู่ภายในใจ .. เงียบ ๆ เพียงลำพังคนเดียว

'อิงจันทร์'

หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของเสียงกรุ๋งกริ๋ง ๆ ที่ดังไปในทุก ๆ ย่างก้าวที่เธอขยับเคลื่อนไหว มิอาจรับรู้ถึงเงาของอีกบุคคล .. ที่มายืนจับจองมุมสงบอีกด้านไม่ไกลไว้ก่อนแล้วได้ง่าย ๆ ใน เมื่อมุมที่เขายืนครองตรงนี้มันอยู่ค่อนข้างจะห่างจากแสงไฟใน สวนสวยที่จะสาดส่องไปถึงอย่างไม่บังเอิญ .. 

ก็อย่างที่บอก เจ้าของร่างสูงมิใช่ผู้ที่จะพอใจต้องตกอยู่ ท่ามกลางความสนใจของคนหมู่มากสักเท่าไรนักหรอก

ไม่ใช่เพราะหวาดกลัว แต่เป็นเพราะนิสัยรักสันโดษและ ความสงบเงียบ อันเป็นพื้นฐานนิสัยของเขาเองต่างหากเสียน่า จะมากกว่า 

แต่เจ้ากระดิ่งข้อเท้าที่คงทำจากแร่เงินชั้นดีที่กระทบกัน ก็เรียกความสนใจให้แก่เขา .. เพราะแปลกใจน่ะสิ

ไม่คิดว่าจะมีใครในจำนวนนักท่องเที่ยว .. ที่จะเดินเลย หลบออกมาจากงานสังสรรค์หน้ากองไฟและจะเดินเลยมาไกล ถึงที่นี่ได้นั่นเอง

แสงไฟในสวน...สาดจับร่างเล็กบอบบาง..ที่เขาเดาได้ไม่ ยากนักว่า..

เจ้าของร่าง น่าจะเป็นสาวน้อยที่มาจากโซนเอเซียนาง หนึ่ง 

ทิมโมธี่ ยังเห็นใบหน้าของเจ้าของร่างบางนั่นไม่ได้ถนัด นัก เพราะเธอหันหลังให้และมองไปอีกทางที่ไม่ใช่มุมที่แสงไฟ ส่องกระทบถึง

กำลังจะเบือนหน้ากลับมาเพราะว่าหมดความสนใจ แต่ บังเอิญพอดีที่ได้ทันเห็นชายหนุ่มวัยรุ่นผมทองร่างสูง ที่อายุ อาจจะคงไล่ ๆ กันกับแม่สาวเอเซียนตัวเล็กนั่นหรือเปล่าเขาก็ ไม่แน่ใจซะด้วย 

พ่อหนุ่มน้อยนั่นเดินก้าวเท้ายาวสวบ ๆ จนตามมาเกือบ จะติด ๆ

"คุณอิงค์คะ ... โธ่ .. มาเชคี่" 

เริ่มเปิดฉากกันด้วยน้ำเสียงเว้าวอน .. ออดอ้อน ที่ใคร ๆ ต่างก็รู้ดีว่าหนุ่มฝรั่งเศสขึ้นชื่อนักในความโรแมนติก

"ไม่สิ! อย่าเพิ่งเดินหนีกันไป .. โปรดกลับมาฟังผมก่อน" 

เสียงห้าวทุ้มนุ่ม คงเอ่ยเรียกชื่อเจ้าของร่างบางตรงหน้า อย่างร้อนรน แต่ยังคงทอดเสียงให้ฟังได้อ่อนหวาน และฟังดู ก็รู้ว่าเจ้าหนุ่มนั่น เหมือนจะแคร์แม่สาวตัวน้อยอยู่มากโขขนาด ไหน

"เงียบปากไปเลยนะฟรังซัวร์!!" เสียงหงุดหงิดแว้ดกลับ มา

"วันนี้..ค่ำนี้ คุณพูด คุณอธิบายไร้สาระมามากพอแล้ว ค่ะ .. คุณอิงค์เบื่อจะฟังมันแล้วล่ะ" 

เสียงหวาน ๆ ที่ตวาดกลับมาให้ช่างฟังดูไร้เยื่อใยเสียจน ทิมโมธี่เกือบ ๆ จะห่อริมฝีปาก ..หลุดผิวหวือ.. มันออกไปแน่ะ!!

ใจร้ายไม่เบาแฮะ แม่สาวน้อยคนนี้!!!

ไม่ได้อยากสนใจ 

แต่ดูเหมือนฉากละครสด .. กลับเลือกเวทีแสดงให้มาตั้ง อยู่ตรงหน้าเขาเสียได้

"โธ่ มาเชคี่ ขนาดผมตามอธิบายมากมายขนาดนี้คุณยัง ไม่ยอมพยายามทำความเข้าใจ แล้วก็รู้อยู่นี่ครับว่าผมรักและก็ แคร์คุณตั้งมากมาย คุณโกรธขนาดนี้จะไม่ให้ผมตามมาง้อได้ อย่างไร และคุณคิดว่าผมควรจะทำอย่างไรล่ะ? ในเมื่อเอเบล ตั้งใจจะตามเรามา"

"ที่นี่มันสถานที่ท่องเที่ยวนี่คะ ใครที่มีสตางค์คนไหน ๆ ก็ย่อมจะเดินเข้ามาพักได้ จะเขาหรือจะใคร ถ้าเขาอยากมาก็ ปล่อยเขามาสิ คุณมีสิทธิ์อะไรไปห้ามไม่ให้เขามาด้วย แล้วไม่ ได้โกรธที่เอเบลเค้ามาเที่ยวที่นี่ ... แต่โกรธคุณต่างหากล่ะคะ ฟรังซัวร์ ที่เอาแต่ฟังความไม่รู้เรื่องเสียทีว่าคุณอิงค์ไม่ได้โกรธ อะไรเอเบลเขาเลย..อีกอย่าง..อย่ามาใช้คำว่า 'เรา' กับคุณอิงค์ เพราะที่ผ่าน ๆ มาก็ให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนกับฟรังซัวร์มาโดย ตลอด ..โอเคค่ะ..ที่อาจดูจะมากกว่าคนอื่นอยู่นิดหน่อย เพราะ ฟรังซัวร์อบอุ่น น่ารัก เอาใจคุณอิงค์ทุกสิ่งอย่าง แต่มันก็ไม่ได้ หมายความว่าคุณอิงค์จะยอมรับนี่คะ ..ว่าได้คบกันกับฟรังซัวร์ เกินกว่าในฐานะเพื่อนสักนิดเดียวนี่นา" 

น้ำเสียงใสหวานแต่เรียบและเย็นเยียบ สู้อุตส่าห์แหวก ผ่านบรรยากาศอันอบอุ่นมา อย่างพยายามข่มความรู้สึกของ คนร่างบางที่พูดยาว .. ราวกับกำลังพยายามอธิบายอะไรให้ เด็ก ๆ ฟังให้เข้าใจ

"คุณอิงค์ .. ไม่เอาสิ .. อย่าประชดประชันกันแบบนี้"

ขนาดทิมโมธี่ที่อยู่ห่างออกไปไม่มาก ยังจะสามารถวาด ให้เห็นภาพได้ว่า หญิงสาวคงกำลังทำท่าเหมือนจะตบหน้าผาก แล้วกลอกตาระอาใจ .. ได้ในใจ

"ผมไม่คิดจะหมั้นกับเขาอยู่แล้ว ... หากว่ามันเลือกได้" 

เสียงทุ้มเหมือนจะสะดุด..สำลักน้ำลายตน

"แต่เพราะมันไม่มีทางเลือกนี่นา คุณก็รู้ว่า .. คุณแม่ผม ท่านค่อนข้างเจ้ายศเจ้าอย่าง แล้วก็หัวโบราณ"

ก็แหง๋ล่ะ .. คุณแม่คุณมันเลือดสีน้ำเงินจะตายไปนี่คะ!!

"คุณไม่จำเป็นต้องเลือกอะไรเลยค่ะฟรังซัวร์ ในเมื่อทั้ง ชีวิตนี้ คุณมีคุณแม่ของคุณเลือกไว้ให้แล้วอยู่ตลอดเวลา แล้ว คุณอิงค์ก็เห็นว่า สิ่งที่คุณแม่คุณท่านเลือกและตัดสินใจไว้ให้ คุณ มันก็เหมาะสมกับคุณดีอยู่แล้วทุกอย่างนี่คะ" 

ฟังดูก็รู้ว่าแม่สาวน้อยนั่น .. แอบตั้งสมญาเจ้าหนุ่มนั่นว่า เป็น 'ลูกแหง่' ได้อย่างแนบเนียนกันเลยเชียว

ร่างกระจ้อยนั่นว่าจบแล้วก็จะหมุนตัวเดินจากไป 

ทิมโมธี่เดาว่าเจ้าหล่อนคงจะอารมณ์เสีย หรือไม่ก็คงจะ น้อยใจแฟนหนุ่มผู้ซึ่งกำลังจะถูกจับหมั้นไปกับสาวคนใหม่?

แต่ดูท่าเจ้าหนุ่มน้อยคงร้อนใจ ร้อนรนจนง้อผิดจังหวะ หรือไม่ ..ก็อาจจะทนความฉุนเฉียวเอาแต่ใจของสาวตัวน้อยไว้ ไม่ไหว จึงได้ตัดสินใจฉุดไหล่บอบบางหุนหันดึงเข้ามากอด 

คงหวังปลอบใจ

ฉาด!!

เสียงสนั่นทันควันจนเจ้าของร่างสูงในมุมมืดถึงกับสะดุ้ง โหยง!!

ฝ่ามือที่ดูเล็กบางขนาดนั้น แต่คนตบอาจจะออกแรงจน สุดตัวด้วยความโกรธเลยกระมัง จึงทำให้เกิดเสียงดังสนั่นได้ มากขนาดนั้น

โอ้ย...หล่อนคงกะจะตบเอาตาย!! 

ชายหนุ่มใต้เงาเข้มคิดสรุปเอาเองอย่างขำ ๆ เมื่อคะเน จากเสียงเนื้อกระทบเนื้อ 

แย่จังที่เขาไม่รู้ด้วยสินะว่า..ก่อนหน้า.. พ่อหนุ่มน้อยที่น่า สงสารคนนี้ .. ได้ไปก่อเวรทำกรรมหนักหนาอะไรไว้ ให้เธอไม่ ค่อยจะพอใจมาก่อนหน้าหรือเปล่า แม่สาวน้อยนั่นถึงได้โมโห กันเป็นฟืนเป็นไฟ 

ตบ .. ได้โดยไม่เกรงใจกันขนาดนี้เลย

เอ๊ะ! หรือจะออกอาการหึงพิฆาตกันแน่นะนี่?

ดวงตาสีควันบุหรี่คมเข้มหรี่ตามามองอย่างขำ ๆ รู้สึกตน อารมณ์ดีพอที่จะทอดอิงพิงสะโพกไว้กับกำแพงหิน .. ที่ก่อกั้น รั้วเอาไว้เป็นการแบ่งเขตเนิน เพื่อไว้ให้นักท่องเที่ยว..มายืนชม ภาพทิวทัศน์ของไร่องุ่นเบื้องล่างได้ไกล ๆ จนสุดสายตา 

รู้สึกผิดนิดหน่อย ที่ค่อนข้างสบายใจในการรับชมละคร สดที่นักแสดงชายหญิงตรงหน้า อาจจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ นัก หากรู้ว่ายังมีผู้ชมที่ไม่ได้รับเชิญ ที่ยืนอยู่ตรงนี้มาก่อนหน้า แล้วอีกหนึ่งคน

เงาสูง ๆ ของร่างแกร่งที่ก่อนหน้าเลือกที่จะไขว่ขายาว ๆ เอาไว้ด้วยกัน ทิ้งน้ำหนักไปยังสะโพก ยกศอกออกมาวางไว้ได้ พอดิบพอดีกับความสูงของกำแพงหินโบราณ แถมยังมีแก่ใจ ยกกำปั้นอีกข้างมาวางรองรับใต้ขมับ เอียงคอพิงไว้นิด ๆ เพื่อ รอรับชมละครสดได้อย่างเต็มที่กันเลยที่เดียวเชียว

แต่คงเพราะ..แรงตบของแม่สาวน้อยฤทธิ์ฝ่ามืออภินิหารนั่นกระมัง จึงทำให้หนุ่มน้อยที่ดูจะตัวใหญ่กว่ามากตกใจจนถึง กับผงะถอยออกมาสองถึงสามก้าว 

จังหวะนั้นจึงทำให้ทิมโมธี่ .. มีโอกาสได้มองเห็นเจ้าของ ฝ่ามือนั่นได้ถนัดถนี่ในนาทีนี้

แสงสีส้มอ่อน ๆ ของดวงไฟที่แขวนอยู่บนยอดเสา ที่ถูก ออกแบบมา .. เพื่อให้ดูคลาสสิกโบราณและกลมกลืนไปกับตัว ปราสาท .. สาดจับไปยังใบหน้าหวานละมุนแต่ขุ่นเคือง .. ของ แม่สาวปากร้ายมือไว .. ก็ดูราวกับจะทำเอาหนุ่มใหญ่ตกตะลึง จนแทบจะเกือบ ... ลืมหายใจ ... ไปจนชั่วขณะ

แสงส้มอ่อนละมุนตา ส่องให้เห็นถึงโครงหน้าอ่อนหวาน .. คลาสสิก 

รูปร่างอ้อนแอ่นบอบบบาง .. ราวกับรูปปั้นเทพธิดาหยก สลักล้ำค่า .. ของจิตกรชาวจีนนั่นเลยเทียว

ตากลมโตคมเข้มวาววับ จับเต็มไปด้วยความโกรธกรุ่น ใต้กรอบคิ้วเรียวเข้ม จมูกเล็กงามเชิดสวยราวเทพสลัก บ่งชัด ว่าเจ้าของคงจะดื้อรั้นและเฮี้ยวอยู่พอตัว ปากเล็กจิ้มลิ้ม..แต่สี ฉ่ำราวเชอรี่สด .. ก็ยังถูกขบแน่นด้วยความโกรธของผู้เป็นเจ้า ของ 

หน้าสวยหวานปานเทพธิดาอย่างนี้นี่เล่า เจ้าหนุ่มนั่นถึง ได้ทำท่า .. ราวกับจะบูชา .. บูชา

แต่ ที่จะทำให้เขาเกือบหลุดสำลักขำออกมาพรืดเบ้อเร้อ ก็คงเห็นจะเป็นมือบางน้อย ๆ ที่โบกสะบัดเร้าอยู่ไหว ๆ 

ไม่ใช่อะไร ...

แม่เทพธิดานักตบนั่น คงจะรู้สึกเจ็บกลับไปบ้างล่ะสิท่า..

ก็เล่นตบเขาซะแรงขนาดนั้น ไม่เคยคิดจะกลัวว่าตัวเอง มือจะหักเสียบ้างเลยหรือไรกันเล่านี่?

"มาเชคี่..ผมขอโทษ ..ผมไม่ได้ตั้งใจ.." 

น้ำเสียงเว้าวอนอย่างรู้สึกผิด เอื้อมมือออกมาอีก..ราวกับ ลืมตัวว่าเมื่อกี้ตัวเอง..ถูกตบไปเพราะอะไร

"อย่าแม้แต่จะคิดมาถูกตัวคุณอิงค์อีกนะ เพราะครั้งนี้มัน จะมากเกินไปแล้วล่ะฟรังซัวร์ รู้ก็รู้ ๆ อยู่นี่ว่าคุณอิงค์ค่อนข้าง จะถือตัวและหวงตัวที่สุด ฟรังซัวร์ทำอย่างนี้เท่ากับไม่ได้คิดให้ เกียรติกัน คิดจะจับ..ก็จับ คิดจะกอด..ก็กอด เห็นคุณอิงค์เป็น ผู้หญิงใกล้มือในสายตาคุณ วัน ๆ ได้แต่พ่นคำกลับกลอก บอก ว่ารักคุณอิงค์ได้ไม่อายปาก ที่แท้ก็คงคิด .. จะให้คุณอิงค์เป็น แค่ของเล่นชั่วคราว .. ระหว่างรอเวลาหมั้นของคุณกับเอเบล อย่างนั้นใช่ไหม?" 

พูดเสียงแทบจะลอดผ่านไรฟัน .. บ่งชัดว่าโกรธได้แทบ จะลุกฟืนเป็นไฟกันเลยเชียว

ทิมโมธี่แปลกใจจนเลิกคิ้วขึ้นสูง

สมัยนี้ยังจะมีอยู่อีกหรือผู้หญิงที่หวงเนื้อหวงตัวได้ขนาด นี้

แต่ก็ไม่แน่นี่น่า .. สาว ๆ เอเซียบางคนก็หัวโบราณอยู่ สมัยนี้อาจจะดูว่าหายากไปแล้วสักหน่อย แต่ก็ไม่น่าจะยากจน เกินไปหรอกกระมัง?

สะดุดใจตรงที่เธอเรียกแทนตัวเองว่า 'คุณ' นำหน้าชื่อ ตัวเอง และคำว่า 'คุณ' เขาแน่ใจว่านั่นเป็นสรรพนามนำหน้าชื่อ ที่คนไทยเรียกใช้ .. งั้นเธอก็คงจะเป็นคนไทยสินะ 

... 'คุณอิงค์' ... 

ทำไมชื่อนี้เหมือน ๆ เขาจะเคยได้ยินมาก่อนนะ ..แต่ว่า..

... ที่ไหน? ...

"อิงจันทร์! ฟรังซัวร์ เธอสองคนมัวยืนทำอะไรกันอยู่ตรง นั้นนั่นน่ะ?"

เสียงเด็กสาวเอเซียร่างเล็กผอมบางไล่ ๆ กันที่เดินตาม มาพร้อมกับกลุ่มเพื่อนฝรั่งชายหญิงอีกสองคนดังขึ้นขัดจังหวะ

"อ้าว!! ฟรังซัวร์ แล้วหน้านั่นไปโดนอะไรมา?"         

เสียงเพื่อนชายชาวฝรั่งเศสถามต่ออย่างสงสัย เมื่อเดิน เข้าไปใกล้พอจะเห็นหน้ากันได้ถนัด 

คนที่เมื่อกี้โดนฝ่ามือพิฆาตเข้าไปยังจะไม่ทันหายงง คง หาคำตอบมาตอบได้ไม่ทัน

"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ฟรังซัวร์เค้าแค่ซุ่มซ่าม เดินตามเรา มา..จนไม่ทันหลบกิ่งองุ่นที่เราเพิ่งเดินผ่าน มันเลยละไปฟาด หน้าเอาเข้าให้น่ะสิ!!" ทำเสียงดุ

เป็นอีกครั้งที่ทิมโมธี่เลิกคิ้วซะสูง ก่อนเอียงคอ ส่ายตา มองหากิ่งองุ่นที่ว่าไปพร้อมกันกับเพื่อนสาวตัวน้อยกับเพื่อน ๆ ฝรั่งเศสอีกสองคนที่เหลือ

กิ่งองุ่นผู้ถูกกล่าวหา .. โดนลมพัดไหว ๆ อยู่เบา ๆ ราว กับกำลังส่ายหน้าปฏิเสธข้อกล่าวหาทั้งหลายทั้งปวง

(หนูโดนคนสวนตกแต่ง..รัดกิ่งเอาไว้ซะสูงขนาดนี้ จะไป มีปัญญาก้มลงไป 'ฟาด' หน้าใครเขาได้อ่ะคะ? .. T-T)

"งั้นหรือ? อืม .. ฟาดกันอิท่าไหน ได้รอยมาตั้งห้านิ้ว?"         

สาวฝรั่งที่ตามมาอีกคนไม่วายตั้งข้อสังเกตปนขำ

... ก็คงจะรู้ฤทธิ์กันอยู่กระมัง? ...

"เอ้า! ก็องุ่นห้ากิ่งไงล่ะจ๊ะ" คิ้วขมุ่น .. ปากยื่น

"ไม่เอาน่ะ! มิเชล..อย่าขี้สงสัยนักสิ!! สาวสวยอ่อนหวาน บอบบางอย่างเราไม่ชอบ ... รู้เป่า" ขู่เขาไปเรื่อย!!

เจ้าของฝ่ามือ .. เดินมาลากแขนเพื่อนสาวผมทองสลวย ก่อนจะหันไปควงแขนเรียวเล็กของสาวที่คงมีสัญชาติเดียวกัน  เดินห่างออกไป

'อิงจันทร์' ... งั้นหรือ?

ทิมโมธี่ .. ยกมือขึ้นมากอดอก แต่อีกมือถูคางระคาย เคราสาก ๆ เล่นอย่างสงสัยแกมสะดุดใจ

**********

♡ กดรับอ่านนิยายฉบับสมบูรณ์ได้ที่ GET ME NOW นะคะ กดเลย สู้ๆ ♡

หากอ่านนิยายแล้วถูกใจ..โปรดกด Like ให้ด้วยค่ะ 

.,,,,,.๐๏*"``G Y P Z Y G I R L``"*๏๐.,,,,,.