ใจร้ายไม่เบาแฮะ แม่สาวน้อยคนนี้!!!

อิงจันทร์ไว้โอบใจ : Gypsy's Moon

นิยายกำลังจะอยู่ในโครงการจัดหน้าใหม่พร้อมแก้ไขวรรคตอนนะคะ

บทที่ 1

---

กรุ๋งกริ๋ง ๆ 

เสียงกระดิ่งข้อเท้าที่ดังแผ่วผ่านมากับลมเบา ๆ พร้อม ๆ กับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของทุ่งลาเวนเดอร์ที่กำลังแข่งกันเบ่งบาน รอวันเก็บเกี่ยว 

... โพรวองซ์ …

ดินแดนในฝัน ไร่องุ่นขึ้นชื่อ ไวน์รสเลิศที่บางขวดสูงค่ากว่าราคาทองคำ ทุ่งลาเวนเดอร์กว้างสุดสายตา ทุ่งหญ้า ภูเขา ต้นไม้ สายลม และ..ท้องทะเลสีคราม 

วันนี้อีกเช่นกันที่ปราสาทเก่าแก่ ..'อัลลีเย่ร์'.. ต้องเปิด เพื่อต้อนรับนักท่องเที่ยวกลุ่มใหม่ ปราสาทน้อยโบราณถูกตก แต่งประดับประดาราวสาวน้อยแสนสวย .. ที่แต่งตัวเฝ้ารอเจ้า ชายให้มาจูบจูงมือเธอเข้าสู่ฟอร์เต้นรำรอบกองไฟอันอบอุ่น .. ท่ามกลางบรรยากาศและสายลมโรแมนติก

กรุ๋งกริ๋ง ๆ 

เสียงกระดิ่งยังคงดังใกล้เข้ามา..มันไพเราะพอที่จะเรียก ร้องความสนใจให้กับ 'ทิมโมธี่ อังเดร์ ปีแอร'์ ผู้ซึ่งครอบครอง จับจองมุมที่เลือกแล้วว่า .. สงบและค่อนข้างห่างออกมาจาก ผู้คนกับแสงสีส้มอันอบอุ่น..ตรงบริเวณที่ถูกจัดไว้ให้เป็นแคมป์ ไฟที่ทางปราสาทบรรจงจัดไว้ต้อนรับคณะท่องเที่ยว .. ที่พร่าง พรูมาจากมุมต่าง ๆ ทั่วโลกที่มักแวะเวียนมาเยี่ยมกันมากขึ้น ถึงแม้ว่าปราสาทหลังนี้จะเพิ่งเปิดตัวได้เพียงไม่นานก็ตามเถอะ

ดูท่าทางก็รู้ว่าเจ้าของร่างสง่าสูงตรง ที่คงต้องการและ รักความสงบสันโดษ จึงเลือกที่จะปลีกตัวห่างออกมาจากกลุ่ม คน เพียงเพื่อจะปลดปล่อยความคิดและอารมณ์ตกค้างที่กำลัง ถูกบีบ .. อัดแน่นอยู่ภายในใจ .. เงียบ ๆ เพียงลำพังคนเดียว

'อิงจันทร์'

หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของเสียงกรุ๋งกริ๋ง ๆ ที่ดังไปในทุก ๆ ย่างก้าวที่เธอขยับเคลื่อนไหว มิอาจรับรู้ถึงเงาของอีกบุคคล .. ที่มายืนจับจองมุมสงบอีกด้านไม่ไกลไว้ก่อนแล้วได้ง่าย ๆ ใน เมื่อมุมที่เขายืนครองตรงนี้มันอยู่ค่อนข้างจะห่างจากแสงไฟใน สวนสวยที่จะสาดส่องไปถึงอย่างไม่บังเอิญ .. 

ก็อย่างที่บอก เจ้าของร่างสูงมิใช่ผู้ที่จะพอใจต้องตกอยู่ ท่ามกลางความสนใจของคนหมู่มากสักเท่าไรนักหรอก

ไม่ใช่เพราะหวาดกลัว แต่เป็นเพราะนิสัยรักสันโดษและ ความสงบเงียบ อันเป็นพื้นฐานนิสัยของเขาเองต่างหากเสียน่า จะมากกว่า 

แต่เจ้ากระดิ่งข้อเท้าที่คงทำจากแร่เงินชั้นดีที่กระทบกัน ก็เรียกความสนใจให้แก่เขา .. เพราะแปลกใจน่ะสิ

ไม่คิดว่าจะมีใครในจำนวนนักท่องเที่ยว .. ที่จะเดินเลย หลบออกมาจากงานสังสรรค์หน้ากองไฟและจะเดินเลยมาไกล ถึงที่นี่ได้นั่นเอง

แสงไฟในสวน...สาดจับร่างเล็กบอบบาง..ที่เขาเดาได้ไม่ ยากนักว่า..

เจ้าของร่าง น่าจะเป็นสาวน้อยที่มาจากโซนเอเซียนาง หนึ่ง 

ทิมโมธี่ ยังเห็นใบหน้าของเจ้าของร่างบางนั่นไม่ได้ถนัด นัก เพราะเธอหันหลังให้และมองไปอีกทางที่ไม่ใช่มุมที่แสงไฟ ส่องกระทบถึง

กำลังจะเบือนหน้ากลับมาเพราะว่าหมดความสนใจ แต่ บังเอิญพอดีที่ได้ทันเห็นชายหนุ่มวัยรุ่นผมทองร่างสูง ที่อายุ อาจจะคงไล่ ๆ กันกับแม่สาวเอเซียนตัวเล็กนั่นหรือเปล่าเขาก็ ไม่แน่ใจซะด้วย 

พ่อหนุ่มน้อยนั่นเดินก้าวเท้ายาวสวบ ๆ จนตามมาเกือบ จะติด ๆ

"คุณอิงค์คะ ... โธ่ .. มาเชคี่" 

เริ่มเปิดฉากกันด้วยน้ำเสียงเว้าวอน .. ออดอ้อน ที่ใคร ๆ ต่างก็รู้ดีว่าหนุ่มฝรั่งเศสขึ้นชื่อนักในความโรแมนติก

"ไม่สิ! อย่าเพิ่งเดินหนีกันไป .. โปรดกลับมาฟังผมก่อน" 

เสียงห้าวทุ้มนุ่ม คงเอ่ยเรียกชื่อเจ้าของร่างบางตรงหน้า อย่างร้อนรน แต่ยังคงทอดเสียงให้ฟังได้อ่อนหวาน และฟังดู ก็รู้ว่าเจ้าหนุ่มนั่น เหมือนจะแคร์แม่สาวตัวน้อยอยู่มากโขขนาด ไหน

"เงียบปากไปเลยนะฟรังซัวร์!!" เสียงหงุดหงิดแว้ดกลับ มา

"วันนี้..ค่ำนี้ คุณพูด คุณอธิบายไร้สาระมามากพอแล้ว ค่ะ .. คุณอิงค์เบื่อจะฟังมันแล้วล่ะ" 

เสียงหวาน ๆ ที่ตวาดกลับมาให้ช่างฟังดูไร้เยื่อใยเสียจน ทิมโมธี่เกือบ ๆ จะห่อริมฝีปาก ..หลุดผิวหวือ.. มันออกไปแน่ะ!!

ใจร้ายไม่เบาแฮะ แม่สาวน้อยคนนี้!!!

ไม่ได้อยากสนใจ 

แต่ดูเหมือนฉากละครสด .. กลับเลือกเวทีแสดงให้มาตั้ง อยู่ตรงหน้าเขาเสียได้

"โธ่ มาเชคี่ ขนาดผมตามอธิบายมากมายขนาดนี้คุณยัง ไม่ยอมพยายามทำความเข้าใจ แล้วก็รู้อยู่นี่ครับว่าผมรักและก็ แคร์คุณตั้งมากมาย คุณโกรธขนาดนี้จะไม่ให้ผมตามมาง้อได้ อย่างไร และคุณคิดว่าผมควรจะทำอย่างไรล่ะ? ในเมื่อเอเบล ตั้งใจจะตามเรามา"

"ที่นี่มันสถานที่ท่องเที่ยวนี่คะ ใครที่มีสตางค์คนไหน ๆ ก็ย่อมจะเดินเข้ามาพักได้ จะเขาหรือจะใคร ถ้าเขาอยากมาก็ ปล่อยเขามาสิ คุณมีสิทธิ์อะไรไปห้ามไม่ให้เขามาด้วย แล้วไม่ ได้โกรธที่เอเบลเค้ามาเที่ยวที่นี่ ... แต่โกรธคุณต่างหากล่ะคะ ฟรังซัวร์ ที่เอาแต่ฟังความไม่รู้เรื่องเสียทีว่าคุณอิงค์ไม่ได้โกรธ อะไรเอเบลเขาเลย..อีกอย่าง..อย่ามาใช้คำว่า 'เรา' กับคุณอิงค์ เพราะที่ผ่าน ๆ มาก็ให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนกับฟรังซัวร์มาโดย ตลอด ..โอเคค่ะ..ที่อาจดูจะมากกว่าคนอื่นอยู่นิดหน่อย เพราะ ฟรังซัวร์อบอุ่น น่ารัก เอาใจคุณอิงค์ทุกสิ่งอย่าง แต่มันก็ไม่ได้ หมายความว่าคุณอิงค์จะยอมรับนี่คะ ..ว่าได้คบกันกับฟรังซัวร์ เกินกว่าในฐานะเพื่อนสักนิดเดียวนี่นา" 

น้ำเสียงใสหวานแต่เรียบและเย็นเยียบ สู้อุตส่าห์แหวก ผ่านบรรยากาศอันอบอุ่นมา อย่างพยายามข่มความรู้สึกของ คนร่างบางที่พูดยาว .. ราวกับกำลังพยายามอธิบายอะไรให้ เด็ก ๆ ฟังให้เข้าใจ

"คุณอิงค์ .. ไม่เอาสิ .. อย่าประชดประชันกันแบบนี้"

ขนาดทิมโมธี่ที่อยู่ห่างออกไปไม่มาก ยังจะสามารถวาด ให้เห็นภาพได้ว่า หญิงสาวคงกำลังทำท่าเหมือนจะตบหน้าผาก แล้วกลอกตาระอาใจ .. ได้ในใจ

"ผมไม่คิดจะหมั้นกับเขาอยู่แล้ว ... หากว่ามันเลือกได้" 

เสียงทุ้มเหมือนจะสะดุด..สำลักน้ำลายตน

"แต่เพราะมันไม่มีทางเลือกนี่นา คุณก็รู้ว่า .. คุณแม่ผม ท่านค่อนข้างเจ้ายศเจ้าอย่าง แล้วก็หัวโบราณ"

ก็แหง๋ล่ะ .. คุณแม่คุณมันเลือดสีน้ำเงินจะตายไปนี่คะ!!

"คุณไม่จำเป็นต้องเลือกอะไรเลยค่ะฟรังซัวร์ ในเมื่อทั้ง ชีวิตนี้ คุณมีคุณแม่ของคุณเลือกไว้ให้แล้วอยู่ตลอดเวลา แล้ว คุณอิงค์ก็เห็นว่า สิ่งที่คุณแม่คุณท่านเลือกและตัดสินใจไว้ให้ คุณ มันก็เหมาะสมกับคุณดีอยู่แล้วทุกอย่างนี่คะ" 

ฟังดูก็รู้ว่าแม่สาวน้อยนั่น .. แอบตั้งสมญาเจ้าหนุ่มนั่นว่า เป็น 'ลูกแหง่' ได้อย่างแนบเนียนกันเลยเชียว

ร่างกระจ้อยนั่นว่าจบแล้วก็จะหมุนตัวเดินจากไป 

ทิมโมธี่เดาว่าเจ้าหล่อนคงจะอารมณ์เสีย หรือไม่ก็คงจะ น้อยใจแฟนหนุ่มผู้ซึ่งกำลังจะถูกจับหมั้นไปกับสาวคนใหม่?

แต่ดูท่าเจ้าหนุ่มน้อยคงร้อนใจ ร้อนรนจนง้อผิดจังหวะ หรือไม่ ..ก็อาจจะทนความฉุนเฉียวเอาแต่ใจของสาวตัวน้อยไว้ ไม่ไหว จึงได้ตัดสินใจฉุดไหล่บอบบางหุนหันดึงเข้ามากอด 

คงหวังปลอบใจ

ฉาด!!

เสียงสนั่นทันควันจนเจ้าของร่างสูงในมุมมืดถึงกับสะดุ้ง โหยง!!

ฝ่ามือที่ดูเล็กบางขนาดนั้น แต่คนตบอาจจะออกแรงจน สุดตัวด้วยความโกรธเลยกระมัง จึงทำให้เกิดเสียงดังสนั่นได้ มากขนาดนั้น

โอ้ย...หล่อนคงกะจะตบเอาตาย!! 

ชายหนุ่มใต้เงาเข้มคิดสรุปเอาเองอย่างขำ ๆ เมื่อคะเน จากเสียงเนื้อกระทบเนื้อ 

แย่จังที่เขาไม่รู้ด้วยสินะว่า..ก่อนหน้า.. พ่อหนุ่มน้อยที่น่า สงสารคนนี้ .. ได้ไปก่อเวรทำกรรมหนักหนาอะไรไว้ ให้เธอไม่ ค่อยจะพอใจมาก่อนหน้าหรือเปล่า แม่สาวน้อยนั่นถึงได้โมโห กันเป็นฟืนเป็นไฟ 

ตบ .. ได้โดยไม่เกรงใจกันขนาดนี้เลย

เอ๊ะ! หรือจะออกอาการหึงพิฆาตกันแน่นะนี่?

ดวงตาสีควันบุหรี่คมเข้มหรี่ตามามองอย่างขำ ๆ รู้สึกตน อารมณ์ดีพอที่จะทอดอิงพิงสะโพกไว้กับกำแพงหิน .. ที่ก่อกั้น รั้วเอาไว้เป็นการแบ่งเขตเนิน เพื่อไว้ให้นักท่องเที่ยว..มายืนชม ภาพทิวทัศน์ของไร่องุ่นเบื้องล่างได้ไกล ๆ จนสุดสายตา 

รู้สึกผิดนิดหน่อย ที่ค่อนข้างสบายใจในการรับชมละคร สดที่นักแสดงชายหญิงตรงหน้า อาจจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ นัก หากรู้ว่ายังมีผู้ชมที่ไม่ได้รับเชิญ ที่ยืนอยู่ตรงนี้มาก่อนหน้า แล้วอีกหนึ่งคน

เงาสูง ๆ ของร่างแกร่งที่ก่อนหน้าเลือกที่จะไขว่ขายาว ๆ เอาไว้ด้วยกัน ทิ้งน้ำหนักไปยังสะโพก ยกศอกออกมาวางไว้ได้ พอดิบพอดีกับความสูงของกำแพงหินโบราณ แถมยังมีแก่ใจ ยกกำปั้นอีกข้างมาวางรองรับใต้ขมับ เอียงคอพิงไว้นิด ๆ เพื่อ รอรับชมละครสดได้อย่างเต็มที่กันเลยที่เดียวเชียว

แต่คงเพราะ..แรงตบของแม่สาวน้อยฤทธิ์ฝ่ามืออภินิหารนั่นกระมัง จึงทำให้หนุ่มน้อยที่ดูจะตัวใหญ่กว่ามากตกใจจนถึง กับผงะถอยออกมาสองถึงสามก้าว 

จังหวะนั้นจึงทำให้ทิมโมธี่ .. มีโอกาสได้มองเห็นเจ้าของ ฝ่ามือนั่นได้ถนัดถนี่ในนาทีนี้

แสงสีส้มอ่อน ๆ ของดวงไฟที่แขวนอยู่บนยอดเสา ที่ถูก ออกแบบมา .. เพื่อให้ดูคลาสสิกโบราณและกลมกลืนไปกับตัว ปราสาท .. สาดจับไปยังใบหน้าหวานละมุนแต่ขุ่นเคือง .. ของ แม่สาวปากร้ายมือไว .. ก็ดูราวกับจะทำเอาหนุ่มใหญ่ตกตะลึง จนแทบจะเกือบ ... ลืมหายใจ ... ไปจนชั่วขณะ

แสงส้มอ่อนละมุนตา ส่องให้เห็นถึงโครงหน้าอ่อนหวาน .. คลาสสิก 

รูปร่างอ้อนแอ่นบอบบบาง .. ราวกับรูปปั้นเทพธิดาหยก สลักล้ำค่า .. ของจิตกรชาวจีนนั่นเลยเทียว

ตากลมโตคมเข้มวาววับ จับเต็มไปด้วยความโกรธกรุ่น ใต้กรอบคิ้วเรียวเข้ม จมูกเล็กงามเชิดสวยราวเทพสลัก บ่งชัด ว่าเจ้าของคงจะดื้อรั้นและเฮี้ยวอยู่พอตัว ปากเล็กจิ้มลิ้ม..แต่สี ฉ่ำราวเชอรี่สด .. ก็ยังถูกขบแน่นด้วยความโกรธของผู้เป็นเจ้า ของ 

หน้าสวยหวานปานเทพธิดาอย่างนี้นี่เล่า เจ้าหนุ่มนั่นถึง ได้ทำท่า .. ราวกับจะบูชา .. บูชา

แต่ ที่จะทำให้เขาเกือบหลุดสำลักขำออกมาพรืดเบ้อเร้อ ก็คงเห็นจะเป็นมือบางน้อย ๆ ที่โบกสะบัดเร้าอยู่ไหว ๆ 

ไม่ใช่อะไร ...

แม่เทพธิดานักตบนั่น คงจะรู้สึกเจ็บกลับไปบ้างล่ะสิท่า..

ก็เล่นตบเขาซะแรงขนาดนั้น ไม่เคยคิดจะกลัวว่าตัวเอง มือจะหักเสียบ้างเลยหรือไรกันเล่านี่?

"มาเชคี่..ผมขอโทษ ..ผมไม่ได้ตั้งใจ.." 

น้ำเสียงเว้าวอนอย่างรู้สึกผิด เอื้อมมือออกมาอีก..ราวกับ ลืมตัวว่าเมื่อกี้ตัวเอง..ถูกตบไปเพราะอะไร

"อย่าแม้แต่จะคิดมาถูกตัวคุณอิงค์อีกนะ เพราะครั้งนี้มัน จะมากเกินไปแล้วล่ะฟรังซัวร์ รู้ก็รู้ ๆ อยู่นี่ว่าคุณอิงค์ค่อนข้าง จะถือตัวและหวงตัวที่สุด ฟรังซัวร์ทำอย่างนี้เท่ากับไม่ได้คิดให้ เกียรติกัน คิดจะจับ..ก็จับ คิดจะกอด..ก็กอด เห็นคุณอิงค์เป็น ผู้หญิงใกล้มือในสายตาคุณ วัน ๆ ได้แต่พ่นคำกลับกลอก บอก ว่ารักคุณอิงค์ได้ไม่อายปาก ที่แท้ก็คงคิด .. จะให้คุณอิงค์เป็น แค่ของเล่นชั่วคราว .. ระหว่างรอเวลาหมั้นของคุณกับเอเบล อย่างนั้นใช่ไหม?" 

พูดเสียงแทบจะลอดผ่านไรฟัน .. บ่งชัดว่าโกรธได้แทบ จะลุกฟืนเป็นไฟกันเลยเชียว

ทิมโมธี่แปลกใจจนเลิกคิ้วขึ้นสูง

สมัยนี้ยังจะมีอยู่อีกหรือผู้หญิงที่หวงเนื้อหวงตัวได้ขนาด นี้

แต่ก็ไม่แน่นี่น่า .. สาว ๆ เอเซียบางคนก็หัวโบราณอยู่ สมัยนี้อาจจะดูว่าหายากไปแล้วสักหน่อย แต่ก็ไม่น่าจะยากจน เกินไปหรอกกระมัง?

สะดุดใจตรงที่เธอเรียกแทนตัวเองว่า 'คุณ' นำหน้าชื่อ ตัวเอง และคำว่า 'คุณ' เขาแน่ใจว่านั่นเป็นสรรพนามนำหน้าชื่อ ที่คนไทยเรียกใช้ .. งั้นเธอก็คงจะเป็นคนไทยสินะ 

... 'คุณอิงค์' ... 

ทำไมชื่อนี้เหมือน ๆ เขาจะเคยได้ยินมาก่อนนะ ..แต่ว่า..

... ที่ไหน? ...

"อิงจันทร์! ฟรังซัวร์ เธอสองคนมัวยืนทำอะไรกันอยู่ตรง นั้นนั่นน่ะ?"

เสียงเด็กสาวเอเซียร่างเล็กผอมบางไล่ ๆ กันที่เดินตาม มาพร้อมกับกลุ่มเพื่อนฝรั่งชายหญิงอีกสองคนดังขึ้นขัดจังหวะ

"อ้าว!! ฟรังซัวร์ แล้วหน้านั่นไปโดนอะไรมา?"         

เสียงเพื่อนชายชาวฝรั่งเศสถามต่ออย่างสงสัย เมื่อเดิน เข้าไปใกล้พอจะเห็นหน้ากันได้ถนัด 

คนที่เมื่อกี้โดนฝ่ามือพิฆาตเข้าไปยังจะไม่ทันหายงง คง หาคำตอบมาตอบได้ไม่ทัน

"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ฟรังซัวร์เค้าแค่ซุ่มซ่าม เดินตามเรา มา..จนไม่ทันหลบกิ่งองุ่นที่เราเพิ่งเดินผ่าน มันเลยละไปฟาด หน้าเอาเข้าให้น่ะสิ!!" ทำเสียงดุ

เป็นอีกครั้งที่ทิมโมธี่เลิกคิ้วซะสูง ก่อนเอียงคอ ส่ายตา มองหากิ่งองุ่นที่ว่าไปพร้อมกันกับเพื่อนสาวตัวน้อยกับเพื่อน ๆ ฝรั่งเศสอีกสองคนที่เหลือ

กิ่งองุ่นผู้ถูกกล่าวหา .. โดนลมพัดไหว ๆ อยู่เบา ๆ ราว กับกำลังส่ายหน้าปฏิเสธข้อกล่าวหาทั้งหลายทั้งปวง

(หนูโดนคนสวนตกแต่ง..รัดกิ่งเอาไว้ซะสูงขนาดนี้ จะไป มีปัญญาก้มลงไป 'ฟาด' หน้าใครเขาได้อ่ะคะ? .. T-T)

"งั้นหรือ? อืม .. ฟาดกันอิท่าไหน ได้รอยมาตั้งห้านิ้ว?"         

สาวฝรั่งที่ตามมาอีกคนไม่วายตั้งข้อสังเกตปนขำ

... ก็คงจะรู้ฤทธิ์กันอยู่กระมัง? ...

"เอ้า! ก็องุ่นห้ากิ่งไงล่ะจ๊ะ" คิ้วขมุ่น .. ปากยื่น

"ไม่เอาน่ะ! มิเชล..อย่าขี้สงสัยนักสิ!! สาวสวยอ่อนหวาน บอบบางอย่างเราไม่ชอบ ... รู้เป่า" ขู่เขาไปเรื่อย!!

เจ้าของฝ่ามือ .. เดินมาลากแขนเพื่อนสาวผมทองสลวย ก่อนจะหันไปควงแขนเรียวเล็กของสาวที่คงมีสัญชาติเดียวกัน  เดินห่างออกไป

'อิงจันทร์' ... งั้นหรือ?

ทิมโมธี่ .. ยกมือขึ้นมากอดอก แต่อีกมือถูคางระคาย เคราสาก ๆ เล่นอย่างสงสัยแกมสะดุดใจ

**********

♡ กดรับอ่านนิยายฉบับสมบูรณ์ได้ที่ GET ME NOW นะคะ กดเลย สู้ๆ ♡

หากอ่านนิยายแล้วถูกใจ..โปรดกด Like ให้ด้วยค่ะ 

.,,,,,.๐๏*"``G Y P Z Y G I R L``"*๏๐.,,,,,.